Η απόσταση εκμηδενίζεται

Ένα βλέμμα ήταν αρκετό για να αρχίσουν όλα. Από τη στιγμή που σε πρωτοαντίκρισα ένιωσα μέσα μου κάτι να αλλάζει. Η γνωριμία μας ήταν καταλυτική και ήρθε την καταλληλότερη στιγμή στη ζωή μου. Τότε που ήμουν έτοιμη να σε υποδεχτώ με ανοιχτές αγκάλες και να μπορέσω να ζήσω πράγματα απολαμβάνοντας τα. Στιγμές μοναδικές που με έκαναν να αφεθώ στα χέρια σου. Να τους παραδώσω την καρδιά μου και να σε εμπιστευτώ. Και όλα αυτά μέσα σε 4 μήνες. 

Μετά μπήκε ανάμεσά μας η απόσταση, μιας και ο καθένας έπρεπε να γυρίσει στην πόλη του και να συνεχίσει τη ζωή του. Αλλά πως θα μπορούσε να είναι όλα όπως πριν, με εσένα να μου λείπεις κάθε μέρα και πιο πολύ. Είχα την ανάγκη να σε δω, να σε αγγίξω. Να νιώσω την αύρα σου και να μυρίσω τη μυρωδιά σου.

Προσπαθήσαμε να κρατήσουμε μια επαφή, μιλώντας καθημερινά χρησιμοποιώντας όλα τα δυνατά μέσα. Αλλά αυτό δεν ήταν αρκετό. Έτσι λοιπόν κανονίσαμε να βρεθούμε ξανά από κοντά. Στο μέρος που πρωτογνωριστήκαμε.

Μια ανυπομονησία με διακατείχε. Μετρούσα τις μέρες, τις ώρες, τα λεπτά. Και επιτέλους η πολυπόθητη στιγμή είχε φτάσει. Βρεθήκαμε σχεδόν ταυτόχρονα, ίσως και κινηματογραφικά θα έλεγε κάποιος, έξω από το ρετρό καφέ που πρωτομιλήσαμε. Η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. Δεν μπορούσα να πιστέψω πως βρισκόμασταν και πάλι μαζί. Μετά μας διαδέχτηκε μια αμηχανία και κανείς δεν ήξερε πως να αντιδράσει.

Καθίσαμε στο τραπέζι κοντά στη τζαμαρία, όπως τότε. Έξω έπεφτε χιόνι, μετατρέποντας την όλη εικόνα σε ένα παραμύθι. Μετά από ένα πεντάλεπτο, στο οποίο προσπαθούσαμε να συνηθίσουμε την ιδέα του ξανά μαζί, η γλώσσα μας άρχισε να λύνεται. Μιλήσαμε. Μιλήσαμε πολύ. Τα είπαμε όλα, όλα όσα θέλαμε να πούμε και αυτά που ενδόμυχα αποφεύγαμε. Μετά από τόση συζήτηση έπρεπε όμως να βρεθεί και μια λύση για το μετά. Πώς θα συνεχίσουμε? Θα το πιάσουμε από εκεί που το αφήσαμε ή αυτό ήταν και θα παραμείνει η ιστορία μας ένα παραμύθι του παρελθόντος? Μια ιστορία αγάπης χωρίς Happy End?

Θέλω να είμαστε μαζί, σου είπα. και μια λάμψη φώτισε τα μάτια σου. Και εγώ! Είσαι η ανάσα μου και δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα. Θα κάνω ό,τι περνάει από το χέρι μου για να είμαστε μαζί. Θα το παλέψουμε. Δεν είναι δυνατόν ένα μηδαμινό εμπόδιο, όπως η απόσταση να μας χωρίσει, μου είπες. Θα βρούμε έναν τρόπο δηλαδή να δουλέψει όλο αυτό ε? Μου το υπόσχεσαι? 

Και με αυτή την υπόσχεση ήμασταν και πάλι μαζί. Καλύτερα από ποτέ, αντικρίζοντας το μέλλον με αισιοδοξία και έχοντας σύμμαχό μας την αγάπη μας, που δυναμώνει μέρα με τη μέρα. Με αυτή τη σκέψη στο μυαλό, όντως η απόσταση μπορεί να εκμηδενιστεί. Άλλωστε κάποια στιγμή τα όνειρα που κάνουμε θα πραγματοποιηθούν και θα βρεθούμε στην ιδανική πόλη, που θα στεγάσει τον έρωτά μας που τόσο έχει βασανιστεί.
Οι άνθρωποι που είναι φτιαγμένοι ο ένας για τον άλλον, όπως εμείς, πάντα βρίσκουν λύση για να αντιμετωπίσουν τις αντιξοότητες, τα προβλήματα και τα εμπόδια που υψώνονται μπροστά μας.