Η βροχή μεταξύ της ανάμνησης και της ελπίδας

Η βροχή το καλοκαίρι μου θυμίζει πάντα το καλοκαίρι στο χωριό. Αύγουστο μήνα, εκεί κάπου κοντά στον Δεκαπενταύγουστο. Είναι από τις περιόδους που μαζευόμαστε στο χωριό τα περισσότερα ξαδέρφια και βρισκόμαστε μετά από τις γιορτινές μέρες του Πάσχα. Μεσημεράκι που σιγά σιγά γίνεται απόγευμα. Μιας και το σπίτι της γιαγιάς και του παππού είναι πάντα σημείο αναφοράς, δε θα μπορούσαμε να είμαστε κάπου αλλού μαζεμένοι για το καθημερινό μας καφεδάκι. 

Άλλοι κοιμούνται μέσα, ενώ αυτοί που δεν είναι οπαδοί του μεσημεριανού ύπνου έχουν κάτσει έξω στην βεράντα. Πρώτο μέλημά μου όταν φτάσω στη γιαγιά, είναι να πάω να κάνω έναν καφέ, μιας και κανείς δεν είναι εκεί για να σε υπηρετεί, και δε χρειάζεται άλλωστε. Καφές ελληνικός, σκέτος με καϊμάκι. Καφές που φρεσκομυρίζει και είναι ίσως και ο μόνος καφές που συνάδει με την έννοια του χωριού και της παράδοσης. Συνοδευτικά, κουλουράκια της γιαγιάς φτιαγμένα με πολλή αγάπη.

Η θέση που αγαπώ περισσότερο στη βεράντα της γιαγιάς είναι αυτή του καναπέ, δίπλα σε αγαπημένα μου πρόσωπα. Και προσωπικά θεωρώ πως είναι μια αρκετά προνομιακή θέση μιας και έχεις θέα το απέναντι βουνό. Και μπορείς να δεις τον ουρανό καθαρά, σε κάθε καιρικό φαινόμενο.

Έτσι και εκείνο το μεσημεράκι, όπως και κάθε φορά που ξεκινάει μια βροχή, ο ουρανός άρχιζε σιγά σιγά να χρωματίζεται, σαν να κρατάει κάποιος ένα πινέλο με μπογιά και να τον βάφει σταδιακά στα χρώματα της παλέτας του γκρι. Δεν ήταν σε όλα τα σημεία το ίδιο, αλλού πιο σκούρο και αλλού πιο ανοιχτό αλλά όπως και να το κάνεις μοναδικό. Και μετά από λίγο, να σου κάνουν και την εμφάνισή τους οι πρώτες σταγόνες. Και όσο περνούσε η ώρα όλο και δυναμώνανε. Τι πιο ωραία να είσαι με τα άτομα που αγαπάς σε μια βεράντα και να μη λέτε κάτι σημαντικό, αλλά να ακούτε τον ήχο της βροχής. Και να μιλάει αυτή για σας. Μια αγκαλιά χρειάζεται μόνο για να σου επιβεβαιώνει πως θα είναι εκεί ό,τι και αν συμβεί. 

Και μετά από τη βροχή, ο ουρανός καθαρίζει. Ο καλλιτέχνης διαλέγει μια άλλη παλέτα για να δημιουργήσει ένα άλλο έργο. Μια παλέτα με χρώματα έντονα αυτή τη φορά και πιο χαρούμενα. Χρώματα που φέρνουν την ελπίδα στην ψυχή. Γαλάζιο, άσπρο, και σαν στολίδι στον ουρανό, ένα ουράνιο τόξο. Λαμπερό, για να το βλέπεις και να αναρωτιέσαι: αλήθεια από που ξεκινάει και που τελειώνει; Και άραγε όλα αυτά τα παραμύθια που έχουν γραφτεί έχουν κάποια βάση; 

Μακάρι να σου μπορούσα να σου πω πως ξέρω την απάντηση, αλλά ίσως και να είναι καλύτερα έτσι. Γιατί μπορεί και να σε απογοήτευα, ενώ τώρα έχεις την ευκαιρία να σχεδιάσεις και να φανταστείς εσύ τι μπορεί να συμπληρώσει αυτή σου την εικόνα. Έτσι την κάνεις μοναδική και θα είσαι εσύ ο καλλιτέχνης που θα ζωγραφίσει τη δική του ιστορία, στον άσπρο καμβά που τον περιμένει και λέγεται ζωή και όνειρα.