Μια ιστορία αγάπης κάτω από το φως του φεγγαριού

H σελήνη βρίσκεται ένα βήμα πριν στολίσει «πασιφαή» τον βραδινό ουρανό. H μεγαλύτερη λένε για το 2013 έρχεται αύριο. Η ευκαιρία που ψάχνανε οι περισσότεροι για να πάνε μια ρομαντική βόλτα με κάποιο άτομο που τους κεντρίζει λίγο παραπάνω το ενδιαφέρον, αλλά και μια ευκαιρία για τους πιο εναλλακτικούς να περάσουν μια διαφορετική βραδιά με τους φίλους. 

Πάντα η πανσέληνος φέρνει στο μυαλό σκηνές από ρομαντικές ταινίες. Από ζευγάρια που είναι ο ένας φτιαγμένος για τον άλλον. Και κάπου εκεί έρχεται και κλειδώνει η ιστορία της Ναταλίας και του Χάρη. Μια ιστορία αγάπης που έρχεται να αποδείξει πως ακόμα και στις μέρες μας, μπορεί κανείς να βρει τον άνθρωπό του και να ζήσει μικρές ρομαντικές στιγμές που θα του μείνουν χαραγμένες στο μυαλό και κάθε φορά που θα τις σκέφτεται θα χαμογελάει γλυκά. 

Η γνωριμία τους, όχι κάτι το ιδιαίτερο. Γνωρίστηκαν μέσα από μια κοινή παρέα, μια βραδιά Παρασκευής που βγήκαν για ποτό. Και η αλήθεια είναι πως αρχικά ο ένας πέρασε απαρατήρητος στον άλλον. Όχι ότι δεν μιλήσανε, κάθε άλλο μάλιστα, αλλά βλέποντάς τους δε σου δίνουν την αίσθηση πως ταιριάζουν τόσο πολύ. Ειδικά εκείνη την περίοδο που πρωτοσυναντήθηκαν, ο κάθε ένας ήταν στον δικό του κόσμο. Από εκεί και πέρα κάθε είδους συνομιλίας και επικοινωνίας ανύπαρκτη. Θα βρίσκονταν και θα μιλούσαν μόνο αν βρίσκονταν ξανά στην ίδια παρέα.

Όλα αυτά ώσπου η Ναταλία έφυγε. Της προσέφεραν μια θέση εργασίας στο εξωτερικό, η δουλειά των ονείρων της, και έπρεπε να μετακομίσει για τουλάχιστον δύο χρόνια. Αυτό σήμαινε πως η επικοινωνία με τους φίλους της θα ήταν πλέον μόνο μέσω διαδικτύου, εκτός από τις επισκέψεις τόσο από τη δική της την πλευρά όσο και από την πλευρά των φίλων της. 

Ο Χάρης απορροφημένος στα δικά του θέματα εκείνη την περίοδο δεν έμαθε τίποτα για αυτή την μετανάστευση, μέχρι την μέρα που κανόνισαν να βγουν πάλι εκείνη η παρέα της Παρασκευής. Προς έκπληξή του δεν είχε έρθει η Ναταλία. Αυτή ήταν και η αφορμή να ξεκινήσει μια επικοινωνία μεταξύ τους. 

Άρχισε να της μιλάει και να δείχνει ενδιαφέρον για την καθημερινότητά της, τα προβλήματα που αντιμετώπιζε και να είναι εκεί να την ακούει κάθε φορά που την έπιαναν τα ψυχολογικά της, και το ίδιο έκανε και η Ναταλία για αυτόν. Απορούσαν γιατί ενώ κατά βάθος ταιριάζουν τόσο πολύ όταν ήταν στην Αθήνα δεν είχαν βγει ούτε μια φορά οι δυο τους να μιλήσουν. 

Και κάπως έτσι αποφάσισαν πως όταν θα επιστρέψει η Ναταλία για διακοπές θα τα πούνε από κοντά. Έτσι και έγινε. Εκείνος ο Αύγουστος θα γινόταν ο μήνας τους .

Ο πρώτος τους καφές στα γραφικά στενάκια της Πλάκας. Και το βράδυ βόλτες κάτω από την Ακρόπολη καταλήγοντας στα βραχάκια έχοντας πιάτο όλη την Αθήνα από τη μια και τον βράχο της Ακρόπολης από την άλλη. Η βραδιά που πήγαν στα βραχάκια, ήταν βραδιά πανσελήνου, αλλά για κάποιον ανεξήγητο λόγο τα βραχάκια ήταν σχεδόν άδεια. Εκτός από αυτούς τους δύο, ζήτημα να ήταν άλλες τρεις παρέες. Και λίγο παραδίπλα, μια παρέα 5-6 άτομα με κιθάρα, να παίζουν τραγούδια. 

Τότε ήρθε του Χάρη μια ιδέα. Ζήτησε από το παιδί που έπαιζε κιθάρα να του τη δώσει να παίξει ένα τραγούδι. Η Ναταλία ξαφνιάστηκε, μιας και δεν ήξερε πως ο Χάρης παίζει κιθάρα. Το τραγούδι, η βροχή των αστεριών, που τώρα είναι το τραγούδι τους. Η ερωτική εξομολόγηση που ακολούθησε το τραγούδι, ίσως να ήταν και αυτό που έχει μείνει πιο έντονα χαραγμένο στο μυαλό της Ναταλίας. Μια ερωτική εξομολόγηση που περιέγραφε με κάθε λεπτομέρεια τα συναισθήματά του για αυτήν, πως στην αρχή δεν της είχε δώσει σημασία και πως μετά από όλους τους μήνες που άρχισαν να μιλάνε, δεν μπορεί να φανταστεί μια μέρα χωρίς να ξέρει πως είναι και χωρίς να
φαντάζεται το πρόσωπό της και το γέλιο της, που την κάνει να φωτίζει ακόμα πιο πολύ και από το φεγγάρι που στόλιζε εκείνη τη νύχτα τον ουρανό.

Η συνέχεια λίγο πολύ αναμενόμενη από την αρχή που ξεκίνησα να σας διηγούμαι την ιστορία τους. Το μαζί ίσως να είναι λίγο για τον έρωτά τους. Είναι σαν ένας. 

Παρόλο που έχουν περάσει δυσκολίες δε χώρισαν ποτέ και όσο περνάει ο καιρός η αγάπη τους όλο και μεγαλώνει, λεπτό προς λεπτό. Ανακαλύπτουν πτυχές του εαυτού τους που δεν ήξεραν καν πως υπάρχουν και βλέποντας μπροστά σκέφτονται μόνο ωραίες στιγμές. 

Μπορεί σε πολλούς να φαίνεται πως δεν γίνεται κάτι τέτοιο, πως ο ρομαντισμός στους άντρες και στις γυναίκες έχει χαθεί πια, αλλά σκέφτηκε κανείς να τον ψάξει; Να σκαλίσει λίγο κάτω από την επιφάνεια και να τον βγάλει προς τα πάνω; Ας τολμήσουμε να εκφράσουμε τα συναισθήματά μας προς το άτομο που μας ενδιαφέρει χωρίς φόβο και δισταγμό. Χωρίς να κάνουμε σαν μικρά παιδιά γεμάτα εγωισμό. Δε χρειάζεται να φοβάσαι την απόρριψη. Και αυτή μέσα στο παιχνίδι είναι. Μπορεί να τη ζήσεις, αλλά θα σηκωθείς και θα συνεχίσεις να παλεύεις. Και που ξέρεις μπορεί να φανείς και εσύ τυχερός και να βρεις τον άνθρωπο με τον οποίον θα πορευτείς μαζί. Το δικό σου λιμάνι. Κάπου εκεί που θα είσαι στα χαμένα. Απλά άνοιξε καλά τα μάτια σου και δες με την ψυχή σου. Αυτό μην το ξεχνάς ποτέ. Να βλέπεις μόνο με την ψυχή και αυτή θα σε οδηγήσει στα σωστά μονοπάτια!