Τελειωμένες καταστάσεις ή μήπως όχι;

Το καλοκαίρι πέρασε και οι έρωτες που το συνόδεψαν είναι πλέον στο μετέωρο βήμα. Θα συνεχίσουν για να ζήσουν ένα χειμώνα φτιαγμένο για δύο ή ήταν απλά ένα όνειρο θερινής νυκτός?

Πολλοί είναι αυτοί που θα υποστηρίξουν τη ρήση που λέει πως οι έρωτες του καλοκαιριού είναι σαν τα πεφταστέρια, έρχονται να φωτίσουν για λίγο και μετά σβήνουν. Άλλες φορές πιο γρήγορα και απότομα και άλλες αργά και βασανιστικά. 

Πώς είναι δυνατόν να προκαθορίζεις την πορεία μιας σχέσης στους πρώτους μήνες; Να τα παρατάς με την πρώτη δυσκολία και να μην δίνεις τον κατάλληλο χρόνο και χώρο για να εξελιχθεί όπως θα έπρεπε; Ερώτημα που δεν πρόκειται να απαντηθεί όσο και αν ζητάω απεγνωσμένα μια απάντηση.  

Παρατηρώντας τέτοιου είδους σχέσεις μου γεννιέται και άλλη μια απορία. Μιλάμε για τελειωμένες καταστάσεις ή όχι; Το τέλος που θα ειπωθεί θα είναι οριστικό ή θα υπάρξει το πισωγύρισμα, και αν γυρίσει κάποιος θα είναι το ίδιο με πριν; Και πώς μπορείς να είσαι σίγουρος πως ο άλλος θα το έχει μετανιώσει πραγματικά και στην επόμενη δυσκολία δε θα το βάλει πάλι στα πόδια; Ερωτήσεις που αν δεν μπεις στη διαδικασία να τις ζήσεις δε θα βρεις ποτέ μια σωστή απάντηση, αφού κάθε ιστορία έχει την δική της διαφορετική πορεία και εξέλιξη. 

Το θέμα είναι, αν ειπωθεί το τέλος και αν θεωρηθεί τελειωμένη μια κατάσταση να παύεις να έχεις ψευδαισθήσεις για το μέλλον. Να σταματήσεις να έχεις πιθανές ελπίδες και σκέψεις πως θα γυρίσει πίσω. Ξύπνα, βγες από το όνειρο στο οποίο έχεις βυθιστεί και ζήσε πάλι. Ζήσε δυνατά, πολύχρωμα, χωρίς τη σκέψη πως πληγώθηκες. Γιατί ξέρεις κάτι, θα πληγωθείς πάλι και πάλι. Αλλά αν είσαι δυνατός θα το ξεπεράσεις. Θα το παλέψεις και θα βγεις νικητής. Θα προχωρήσεις και θα ξεχνάς να γυρνάς πίσω να κοιτάς. Και αυτό θα είναι το κατόρθωμά σου. Το ότι το ξεπέρασες. Άλλωστε το μέλλον κρύβει τόσες εκπλήξεις που είναι κρίμα να τις χάσεις επειδή κρατάς πεισματικά κλειστά τα μάτια σου γεμίζοντάς τα με δάκρυα.